 |
| Dischidia rafflesiana |
Epifity są to rośliny, które wykorzystują przestrzeń tworzoną przez inną roślinę do życia. Rosną przyczepione do kory, we wszelkiego rodzaju dziuplach, zagłębieniach, na powierzchni gałęzi i w rozgałęzieniach. Nie są zbyt często spotykane w klimacie umiarkowanym. Nie jest on dla nich szczególnie korzystny, głownie ze względu na małą wilgotność powietrza i krótki sezon wegetacyjny. Polska flora nie posiada ani jednej nasiennej rośliny epifitycznej (choć znane jest wiele epifitycznych mchów i porostów). Występują one natomiast bardzo licznie w klimacie tropikalnym. Tam dostępność wody nie jest czynnikiem limitującym, ponieważ utrzymuje się tam stale wysoka wilgotność powietrza. Atutem przeniesienia się na "wyższe piętra" jest lepszy dostęp do światła niż w dnie lasu. Nie jest to jednak rozwiązanie idealnie: problemem jest brak kontaktu z glebą, a co za tym idzie dostępu do związków mineralnych. Rośliny więc są zmuszone do znalezienia alternatywnego źródła tych związków, potrzebnych do ich prawidłowego rozwoju.
Sprytne rozwiązanie "znalazła" D. rafflesiana. Posiada ona dwa rodzaje liści: typowo zbudowane liście prowadzące fotosyntezę i drugie przekształcone, wydęte w kształcie fasolowatej beczki, posiadające otwór od strony szypuły.
Fasolowate liście pełnią rolę kontenerów gromadzących martwą materię organiczną. Taki liść jest dogodnym miejscem dla kolonizacji np. przez mrówki. Zamknięta przestrzeń liścia jest łatwa do obrony. Razem ze swoją obecnością owady zawlekają materię organiczną, którą wykorzystuje roślina. Wypuszcza ona korzeń w głąb takiego liścia i pobiera niezbędne dla siebie pierwiastki z odpadów nagromadzonych w liściu. Do liścia wpada też niewielka ilość wody deszczowej, którą również może być do dyspozycji rośliny.
